آب که می دید , گریه می کرد . پسرِ عمو عباس را که می دید ، گریه می کرد.
از خاک کربلا مُهر و تسبیح درست کرده بود . آن ها را که می دید ، گریه می کرد.
می گفت : " روزی را می بینم , که بالای قبر پدرم ،حسین ، حرمی ساخته اند و اطرافش بازارهایی و مدتی نمی گذرد که از همه جا به زیارت او می روند ، وقتی که دولت بنی مروان از بین برود . "
و شد آنچه گفته بود
برگرفته از کتاب آفتاب در سجده از مجموعه کتب ۱۴ خورشید و یک آفتاب
گره کور ظـــــــــــهور تو منم
که می دانم هر جمعه برای گناهانم خون گریه می کنی اما باز هم گناه می کنم
گره کور ظـــــــــــهور تو منم
که می دانم نگاهم می کنی اما در مقابل نگاه مهربانت گناه می کنم و دلت را می شکنم
گره کور ظـــــــــــهور تو منم
که می دانم چقدر غریبی اما من حتی اراده ترک یک گناه را برای کم شدن غربتت ندارم
التماس دعای فرج
اللهم عجل لولیک الفرج
خورشید که شد تجزیه، ترکیب ندارد
نوری است به هم ریخته، ترتیب ندارد
گودال پر از بغض انارینۀ سرخی است
این سرخ معطر شده را سیب ندارد
بر حاشیۀ دفتر سرمشق شقایق
جز لالۀ زخمش، گل تذهیب ندارد
این اشک مرا تا لب گودال فرستاد
جز گونه لب تشنگی‌ام شیب ندارد
حالا که نماز شب تقدیر شکسته است
پس نافلۀ قافله تعقیب ندارد
خورشید چه خوش بر تن نیزار درخشید
نوری است که شد تجزیه، ترکیب ندارد...
نوکر نوشت :
”شبهایِ جمعه”بادهٔ من ناب میشود
عکسی ز”کربلا” به دلم قاب میشود
نوکر فقط به نوکری اش فکر میکند
وقتی حسینِ”فاطمه” ارباب میشود
السلام علی الحسین
و علی علی ابن الحسین
و علی اولاد الحسین
و علی اصحاب الحسین
و علی الباکین فی مصیبة الحسین...
حجت الاسلام شعاعی
